Wilhelm Rotkiewicz urodził się w 1906 roku w Dokszycach na Litwie w roku 1906. Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1929 roku. W latach 1929–1939 był starszym asystentem w Katedrze Radiotechniki Politechniki Warszawskiej. Pracę zawodową rozpoczął, będąc jeszcze studentem, w 1928 roku w Instytucie Radiotechnicznym, a następnie był radiotechnikiem w Laboratorium Radiotechnicznym Biura Badań Technicznych Wojsk Łączności. Po ukończeniu studiów otrzymał stanowisko inżyniera laboratoryjnego w Państwowej Wytwórni Łączności, potem kontynuował pracę w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych (powstałych w wyniku przyłączenia w 1931 roku Państwowej Wytwórni Łączności do Państwowej Wytwórni Aparatów Telegraficznych i Telefonicznych), początkowo na stanowisku starszego konstruktora, a później – aż do wybuchu wojny – kierownika Oddziału Odbiorników Radiowych w Dziale Studiów. W tym okresie dał się poznać jako niezwykle dobry konstruktor radiowego sprzętu odbiorczego. Skonstruował m.in. nowoczesne wówczas odbiorniki krótkofalowe z podwójną przemianą częstotliwości o bardzo dobrych parametrach technicznych. Był też współtwórcą (opracował część odbiorczą) konstrukcji nowego, wielce udanego typu korespondencyjnej radiostacji wojskowej. Jeszcze w okresie pracy w Państwowej Wytwórni Łączności skonstruował słynny „Detefon” – popularny, dwuzakresowy odbiornik detektorowy z kryształkiem, czym walnie się przyczynił do rozpowszechnienia radiofonii w Polsce. Później, już w Państwowych Zakładach Teletransmisyjnych, opracował przystosowany do „Detefonu” wzmacniacz z głośnikiem – „Amplifon” oraz kilka innych, mniej znanych modeli odbiorników radiofonicznych, produkowanych seryjnie. Okres wojny spędził w Jugosławii, biorąc czynny udział w walkach partyzantów, dowodzonych przez marszałka Titę jako inżynier łączności w sztabie 40. Dywizji Szturmowej. Za czynny udział w walce narodowowyzwoleńczej, za wykazaną odwagę i owocną pomoc jugosłowiańskiej partyzantce otrzymał dwa jugosłowiańskie odznaczenia państwowe. Od końca 1945 roku zajmował się organizacją Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych w Dzierżoniowie, w których do 1947 roku pełnił funkcję dyrektora naczelnego. Wtedy właśnie stanął na czele Centralnego Laboratorium Konstrukcyjnego. Jako dyrektor Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych uruchomił produkcję pierwszych odbiorników typu AGA na licencji szwedzkiej, natomiast w Centralnym Laboratorium Konstrukcyjnym zajął się konstrukcją pierwszego polskiego powojennego odbiornika typu „Pionier”. Odbiornik ten odegrał wielką rolę w bezprzewodowej radiofonizacji kraju ze względu na prostotę konstrukcji i przystępną cenę. W latach 1948–1964 Wilhelm Rotkiewicz był kierownikiem Katedry Techniki Odbiorczej na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej. W 1949 roku został profesorem kontraktowym i kierownikiem Katedry Urządzeń Radiofonicznych. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1962 roku – profesora zwyczajnego. Po reorganizacji Wydziału Łączności i utworzeniu Katedry Techniki Odbiorczej był jej kierownikiem do 1964 roku, tj. do czasu przeniesienia na Politechnikę Warszawską. W latach 1964-1966 pracował na Politechnice Warszawskiej, gdzie m.in. pełnił funkcję kierownika Katedry Radiologii na Wydziale Elektroniki. W latach 1970–1976 był kierownikiem Zakładu Telewizji Instytutu Radioelektroniki Politechniki Warszawskiej. Prowadził działalność naukowo – badawczą w dziedzinie radiotechniki, techniki odbioru radiowego i miernictwa radiotechnicznego. Szczególnie bliska była mu problematyka kompatybilności elektromagnetycznej. W tej dziedzinie był autorytetem uznanym w skali międzynarodowej. W latach 1970-1980 prowadził wykłady z następujących przedmiotów: „Podstawy telewizji”, „Miernictwo radiotechniczne” oraz „Kompatybilność elektromagnetyczna”. Równocześnie utrzymywał żywe kontakty z przemysłem elektronicznym. Pełnił m.in. obowiązki doradcy technicznego w Warszawskich Zakładach Telewizyjnych i Zakładach im. Marcina Kasprzaka. Przez wiele lat współpracował z Polskim Komitetem Normalizacyjnym oraz był przewodniczącym Branżowej Komisji Normalizacyjnej ds. Zakłóceń Radioelektrycznych przy Instytucie Łączności. Był też przewodniczącym Komisji Ekspertów ds. Oceny Jakości Odbiorników Radiofonicznych i Telewizyjnych przy Biurze Znaku Jakości. Wilhelm Rotkiewicz miał w swoim dorobku ponad 70 publikacji naukowo–technicznych, zamieszczonych w różnych czasopismach krajowych i zagranicznych. Był autorem lub współautorem podręczników i książek o fundamentalnym znaczeniu. Otrzymał wiele odznaczeń, m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Srebrny i Złoty medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Złotą Odznakę „Zasłużonego Pracownika Łączności”, Złotą Odznakę „Za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego”, Złotą Odznakę Honorową Politechniki Warszawskiej i taką samą odznakę Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznakę Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Srebrną i Złotą Odznakę Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej oraz Medal im. Mieczysława Pożaryskiego. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.